Kızım Zeynep’in empati ile ilgili kısa hikayesi.. Bu sayfalara ilk kez konuk oluyor. Her ne kadar bu hikayesini doğaçlama ve hızlı yazdığını ve beğenmediğini söylese de sonrası gelecek galiba.. Ama ben beğendim ve devamının geleceğini biliyorum. Ben O’nun yaşında böyle yazamıyordum, demek ki beni geçecek ve daha iyi olacak 🙂 Her sabahki rutinim gibi gene alarm zoruyla gözlerimi az da olsa açmayı başarmıştım. Fakat bu sabah kendimi çok farklı hissediyordum. Ne bileyim sanki başka bir bedendeydim. Gece üçte yatmanın sersemliğidir diye düşünüp gözüm yarı açık yarı kapalı bir şekilde lavabonun yolunu tuttum. Yüzümü acilen yıkamam gerektiğinin farkındaydım. Işığı açıp aynanın karşısına geçtiğimde hiç yaşamadığım, yaşayamayacağım bir şok geçirdim. Dedim, tamam…