Bir kısa öykü denemesi… Telefonunu karıştırırken Goethe’nin “Dünya, hassas kalpler için bir cehennemdir” sözünü görünce ister istemez içinde bulunduğu ortamdan sıyrılarak kendi dünyasına döndü adam. Masadakiler konuşuyor kendi dertlerini  anlatıyor, biri politika diğeri spordan dem vuruyordu ama O çoktan bu sözün esiri olmuştu bile. Yaşadıkları bir film şeridi gibi geçti gözlerinin önünden. Herkesin kendine sakladığı yaşanmışlıklar O’nun için de geçerliydi ve bir süre bunları düşündü. Bazen “keşke taş kalpli ve vurdum duymaz olsaydım” dediği anları hatırladı, bu tarz insanları imrendiği zamanlar olmuştu. Sonra bu düşüncesinden sıyrıldı, çünkü herkesin bir fıtratı vardı ve insanın o yaratılış biçimine uygun hareket etmesi gerektiğini düşündü. Aksi takdirde kendisi olamayacaktı. Başkası olmaktan da her zaman…